هفته سی و ششم
سلام ای امید من
سی و شش هفته است که در شکم مادرت در درون مادرت در حال رشد کردن و بزرگ شدنی.سی و شش هفته زندگی..
گهواره خالی از تو رو تکون می دم و تو رو درونش تصور می کنم و قربون صدقه ات میرم..برات لالایی می خونم.
چیزی نمونده تا اومدنت.رفتیم و بیمارستانی که قراره چهار مهر در اونجا به دنیا بیایی رو دیدیم و همه مون قلبمون تند تند زد از ذوق زدگی :)
مراقب خودت باش.ماچ ماچ
*نوشته شده درشانزده شهریور
هفته سی و پنجم
سلام خواهرزاده عزیزم.
به قول ساغر و فروغ(رفیق هایم):"حالت خوبه؟گل گلابی ؟با ادبی؟
جانکم.راستش رو بخوای این نامه نوشتن هام برای تو رو خیلی دوست دارم..اصلا می خوام وقتی هم به دنیا اومدی برایت نامه بنویسم و بعدا که خواندن و نوشتن یادگرفتی..همشون رو بهت بدم...البته من مطمئنم تو هم تا حالا با من ارتباط برقرار کردی و می کنی و نامه های من بهت می رسه.من حس می کنم.احساس می کنم به دنیا که بیایی وقتی هم رو نگاه کنیم نگاهمون خیلی چیزها بهم می گه یا شاید دو تامون به خنده بیافتیم..انگار یک آشنای دیرینه رو دیدیم.یک رفیق..بله پس چی تو هم رفیق منی.به دنیا اومدی با هم دست رفاقت می دیم محکم.
خلاصه داشتم می گفتم تصمیم دارم وقتی خوندن و نوشتن یادگرفتی نامه نوشتنمون دو طرفه بشه..چه شود.. فکر کن..من که از الان کیف کردم حسابی...
قربونت بشم..هنوز نیومده این همه دل منو بردی...
*نوشته شده در یازده شهریور
هفته سی و چهارم
سلام دلبرکم..
خوبی شما آقا آرتین؟داری خوب رشد می کنی دیگه انشالله؟مامان یاسمنت همش نگرانه وقتی به دنیا بیای نکنه لاغر باشی نکنه زردی بگیری نکنه از گرما در شکمش بپزی نکنه از حال و احوال بد روحیش به خاطر بابا تو این مدت تو هم ناراحت شده باشی و روی روحت تاثیر بد گذاشته باشه...
مادر است دیگر مادر...یک پارچه خانوم است این مادر شما.آره بزرگ شدنشو حس می کنم مادر شدنش و پخته شدنشو...خدا رو صد هزار مرتبه شکر.
خوب چاق و چله شو آرتین جان:)
*نوشته شده در سوم شهریور
هفته سی و سوم
سلام مرد کوچک من.
بهم زنگ زد...بعد از بیست و هشت روز صداشو شنیدم..بهم خبر خوش داد.بعد از چند ماه بالاخره کار مناسب و خوب یافته و معلوم بود که خوشحاله از این بابت.من ؟ معلومه که خیلی خوشحال شدم..تو نمی دونی چقد منتظر همچین روزی بودم که کاری که دوست داره رو پیدا کنه و شد..این روزها با هم نیستیم.اما بهترین خبر بود خیلی هیجان زده شدم از شنیدنش..
تو می دونی شنیدن صدای دلدار چه لذتی داره..؟جدای از اینکه چی بگه..فقط خود صداش..وسط حرف زدن هاش به خودم گفتم مطمئنا دیگه صداشو به این زودی ها نمی شنوم...مکالمه مون رو ضبط کردم..ضبط کردم که داشته باشمش که هر وقت دلم تنگ شد گوش بدم تا هم آروم شم هم بی قرارتر...
آرتین.تو هم که به دنیا بیای و بزرگ شی عاشق می شی دلبسته می شی..و من چقدر مشتاق دیدن عاشقی تو هستم..
خیلی دوست دارم وقتی به دنیا اومدی بیاد و تو رو ببینه...
چقدر خوبه که تو رو دارم که برات نامه می نویسم..
*نوشته شده در بیست و هفت مرداد
کجایی که بهت بگم دلم درد می کنه و تو بگی به شِکَم بخواب خوب می شی بعد چند دقیقه بیای اتاقم و بگی خوب نشدی؟بپوشم بریم درمانگاه.
کجایی که برات ناز کنم؟
صبح زود اسفند بود.من و تو بودیم و دل درد های من .با هم رفتیم درمانگاه،باز نشده بود.تو ماشین نشسته بودیم و رادیو گوش می دادیم و من درد داشتم و برف می اومد و تو بودی.
سِرُم که زدم رفتی.وسط های سِرُمَم اومدی با نون بربری.یادمه وقتی درازکش بودم و وارد اتاق شدی با نون بربری لبخند زدم دلم قرص بود از داشتنت.
خوب تو زود رفتی.خوب من هنوز همون پریسا کوچولو ام که دلش بغل هاتو می خواست که بهت آویزون می شد و بوس بارونت می کرد و تو می گفتی یک بوس کردی دیگه بسه.کَنه نشو.
همون پریسا کوچولو که زمستون سال پیش وقتی وسط مهمونی کمکت کردم که بری رو تختت بخوابی،نگام کردی و گفتی خیلی وقته بغلت نکردم.گفتم بغلم کردی چرا.گفتی تو بغلم کردی نه من.اون شب بَغلم‌کردی و من داشتم از بغض خفه می شدم.
بهم چی می گفتی ؟جیغیل.
جیغیل این نصفه شبی خوابش نمی بره بغل تو رو می خواد...می فهمی تو حق نداشتی بری.
سلام آقا بیژنم
یک هفته ای میشه بازی های المپیک شروع شده و من با اشتیاق دارم مسابقه ها رو دنبال می کنم.اما با یک حسرت خیلی بزرگ.حسرت حضور تو و با تو مسابقه ها رو دیدن.این روزها به خانواده و رفقا گزارش مسابقه ها و تاریخ دقیق بازی رو میدم..اما هیچی گزارش هام به تو نمی شه.. و من با چه اشتیاقی با تو در مورد مسابقه ها و نتیجه شون و وضعیت ورزشکارامون حرف می زدم..وقت هایی که با هم مسابقه ها رو می دیدیم..وقت هایی که من نمی دیدم و از تو بعدش سوال می کردم. یا من می دیدم و بعد به تو گزارش دقیق می دادم با ذوق فراوان.یادته خونه مامان بزرگ بودی و زنگ می زدیم به هم چقدر در مورد مسابقه ها حرف می زدیم...در مورد والیبال،کشتی..بوکس
اسم بوکس میاد و حسرت و دلتنگی.نماینده بوکسمون.احسان.همون که دوستش داشتی متاسفانه شکست خورد.یادته بازی های بوکس و ضبط می کردی و حتی بقیه مسابقه ها رو مخصوصا کشتی..
بابا جات خیلی بیشتر از خیلی خالیه...چند شب پیش یکهو میون حرف مامان و مامان بزرگه رفتم بغل مامان و زار زدم...دلم برات تنگه..می فهمی ؟تو حق نداشتی ما رو تنها بذاری...مامان چشم هاش شد پر از اشک.من و که آروم کرد فهمیدم رفت و خودش گریه کرد.آخه من با دلتنگی های مامان چی کار کنم...دلش خیلی برات تنگ شده و تو خودش می ریزه.چند وقت پیش ها از دلتنگی هاش برام گفت از تو..از اینکه دیگه آروم نیست و نمی دونه چطور آروم میشه از اینکه همه این اتفاق ها و نبودنت چقدر خسته و نا آرومش کرده..و دوتاییمون هم رو محکم بغل کردیم...
مامان و من با هم متفق النظریم در اینکه سفر آخرمون چقدر زیاد بهمون خوش گذشت و چقدر همه چیز خوب بود و چقدر خوشبخت بودیم...مامان هم می گه وقتی سه تایی در ساحل رو ماسه ها و آب پابرهنه می دوییدیم.خیلی احساس خوبی داشته..احساس خوشبختی احساس اینکه زندگی همینه....
یادته هفته آخر بهت گفتم خوب می شی و با هم می ریم پاریس و من به آرزوم می رسم...این دفعه بر خلاف همیشه که سرتو تکون می دادی و می گفتی کله ات بوی قرمه سبزی میده پریسا..این دفعه لبخند زدی یک لبخند که برای من خیلی معنی داشت که خیلی خوشحالم کرد که من هم خندیدم و گفتم آقا بیژن...
دعا کن برام..که بتونم کنار بیام که حالم خوب شه...که انقدر درون و بیرونم با هم فرق نداشته باشه.حال درونم هم بشه مثل حال پریسا بیرون که می خنده و پر انرژیه..البته بعضی وقت ها پریسا بیرونی هم کم میاره..
اما بیشتر برای مامان دعا کن که آروم بشه...
و ما تو رو سپردیم دست خدا که خودش بهترین حافظ و بهترین تکیه گاهه...
یا حق
هفته سی و دوم
سلام آقای جذاب من
خدا رو شکر مامانت دیابت بارداری که خیلی از مادرها در زمان حاملگی و ماه های آخر دارند رو نداره.
امروز با یاسمن رفتیم پیش خانوم دکتری که وضعت مامانت و شما رو چک می کنه.و آخ که من یاذم رفته بود بهت بگم.چند ماهیه دکترت و عوض کردیم.این خانوم دکتر خیلی مهربون و ماهر هست و پر از آرامشه.
صدای قلبت رو که تو اتاق شنیدیم مثل هر باری که تا الان صدای قلبتو شنیده بودیم یک عالمه انرژی گرفتیم..خانوم دکتر بهم گفت:خاله خانوم می شنوی صداشو....و من با یک لبخند پهن روی صورتم.
هشت مهر ماه تاریخی هست که خانوم دکتر تعیین ورده و تشخیص داده برای به دنیا آمدنت.برای تبدیل شدن به یکی از بهترین روزها برای ما...
منتظریم عزیزکم.
مراقب خودت و مامان جانت خیلی باش.
خداحافظت
هفته سی و یکم.
سلام بر نور دلم.
امروز با مامانت رفتیم تا برایت کتاب انتخاب کنیم.مجموعه کتاب داستان های من و بابام رو برات گرفتیم.و دو تا عروسک جذاب کوچک.فردا و پس فردا مهمان دارید.اتاقت آماده شده.اتاقت حسابی از ما دل می بره.به من،مادربزرگ جانت و مامان و بابات،آرامش عمیقی میده.پر از حس خوب...اتاقت هم منتظرته..خیلی خوشگل شده..دلم می خواد تو تختت بخوابم.کنار تختت وایمیستم و باهات حرف می زنم..خرسی هم در تختت گذاشتم.می دونی ماجرای خرسی چیه؟بهار نود و سه یعنی دو سال و چهار ماه پیش از ارومیه به نیت تو خریدمش تا دیدمش به دلم نشست و یاد تو افتادم تویی که آن موقع هیچ خبری ازت نبود.با خودم قرار گذاشتم تا وقتی به دنیا نیامدی در اتاق آبی پیش خودم باشد و مواظبش باشم.خرسی شد رفیقم.همدمم.باهاش حرف ها زدم.با هم گره کردیم.خندیدیم.رقصیدیم.هم رو به آغوش گرفتیم.و خیلی چیزها دید...نگاه ها کرد و... قرار شد وقتی به دنیا آمدی به تو بدهمش بشود رفیق تو حرف های من هم فقط به تو بگوید..وقتی تو تختت گذاشتمش بغض کردم..محکم بغلش کردم و گفتم غریبی نکن من میام پیشت و رفیقت هم زودی میاد کنارت...خرسی خیلی دوست داره.
آرتین جانم یادت باشد گاهی بعضی چیزهای بی جان مثل یک عروسک،اتاق،حیاط،کوچه،خیابان یک خانه می تواند خیلی هم جان داشته باشد روح و احساس داشته باشد.بتواند در دل جا بگیرد.خرسی هم همینطور است.
میایی و می بینیش.
خیلی دلم پی دلته ها...
مراقب خودت و مامان جانت باش.
خداحافظ.
*نوشته شده در سیزده مرداد
هفته سی ام.
سلام می کنم خدمت آقا آرتین جان عزیز دل.
خواستم بگم که حواسمون هست به سکسکه هات.به دلبری کردن هات.به تکون هایی که مامان جانت و ما سخت بهشون دل بستیم.
مامانت می گه معمولا ساعت سه صبح یا تکون هات بیدار می شه.و یک بار که اون ساعت از خواب پاشده و دیده تکون نمی خوری.تا صبح بیدار مونده و بعد بابا امیدت و نگرون بیدار کرده که پاشو ببین پسرکمون چرا تکون نمی خوره و بابا امیدت تا دستشو گذاشته رو شکم یاسمن.تو تکون خوردی و دلشون و بردی....
از تکون خوردنت فیلم گرفتیم :)
سلام ما برسان به خوبان.به بابا.
خدا به همراهت ای نور دل من.
*نوشته شده در شش مرداد
