تو رو خواستن گناهه ؟

در این خانه/در این اتاق/روی این تخت/درست همین جا/ساعتِ دهِ صبح/شنبه/بیست و پنجِ اردیبهشت/سالِ یک هزار و سیصد و نود و پنج/یک نفر جان داد/یک نفر رفت/آقا بیژنِ من/همه این اتاق،همه این خانه،همه وجود ما،هرشب،خالی تر می شود از تو.دلتنگ تر می شود.حسرتِ بزرگی ست نبودنت برای ما.حسرتِ بزرگیست.حسرتِ بزرگیست.دلتنگی ِغریبیست.منتظرت نباشیم بابای من ؟

آدم هایی که عزیزشون رو از دست دادن می تونن بفهمن که وقتی یک سال بگذره  و بشه سالگرد یعنی چی.اصلا قابلِ وصف نیست چه حسِ تلخ و کشنده ای بازمانده ها موقعِ سالروزِ وفاتِ عزیزشون دارن.وقتی فکر کنی سالِ پیش این شب آخرین شبی بود که تو این خونه بود تو این دنیا پیشِ ما بود.چه حالی می شی.

من که می دونم فردا سرِ مزارت با همه دفعه ها فرق داره که من یک آدمِ دیگه ام اصلا.آخه انصاف نیست این همه دوری و نبودنت.

بابایِ من آقا بیژنم کاش می شد برگردی...واسه یک ساعت بذارن بیای پایین من بغلت کنم صدام کنی..

بیست و چهارِ اردیبهشتِ نود و پنج تو چی کشیدی ؟ما چی کشیدیم؟تو اصلا تو این دنیا بودی ؟می دونی چقدر کشنده است و درد داره بدونی آخرین شبیه که بابات و داری ؟من تا چهارِ صبح کنارت نشستم و اشک ریختم و بغضم رو خوردم و آه کشیدم و ترسیدم و ترسیدم دستم تسبیح بود و ذکر گفتن هام برای چله...

پیام های حسین..یادمه می گفت خیلی ارزش داره امشب پیششی حسین هم حس کرده بود آخرین شبه.یاسمن و امید ترسیده بودند.یاسمن می گفت جرات ندارم امشب پیشش باشم و رفتنش و ببینم.بهشون گفتم می خوام امشب من پیشش باشم.همه رفتند بیدار بودند ترسیده بودند.من کنارش بودم و فقط ناله می کرد نگاهش آخه منِ لعنتی نگاهش رو یادم نرفته صداش که می گفت آخ آخ..منی که با هر آی و آخش می گفتم جانم آقا بیژنم جانم.چهار صبح کم آوردم گریه می کردم و می لرزیدم بابا حالش خیلی بد بود.داشت جدا می شد از ما از این دنیا.مامان گفت برم دیگه.تو سالن ملافه رو کشیدم روی سرم و صدای ناله هاشو می شنیدم.. خدا چرا ما نمردیم ؟ما چطور طاقت آوردیم ؟قبل از اینکه برم از اتاق بیرون وقتی هی تکون می خورد و ناله سوزناک می کرد.محکم گرفتمش و بهش گفتم بدون اینو بدون تو بهترین پدر برای ما بودی بهش گفتم ما بهت افتخار می کنیم.آره نگاهم کرد.نگاهش نگاهش..

بابا دلتنگم واسه نگاه کردن هات.خیلی خیلی خیلی

منتظرت نباشیم آقا بیژنم ؟