نامه هایی به ماهکم.هفته بیست و هشتم
هفته بیست و هشتم
سلام نفس خاله
خوبی شما ماه کوچولوی من ؟
خانه جدید شما مبارکا باشه.خانه گرم و دنج و زیبای شما که با وجود پدر و مادر عزیزت و حضور سبز خودت می تونه حتما یک خانه سبز براتون باشه.
خونه تون پنجره های سفید قشنگی داره.دو پنجره سفید در سالن کنار هم.که خوشبختانه دربشون کشویی نیست.دو پنجره داخل سالن رو به کوچه هستند.کوچه آرامی دارید.دوستش دارم.خانه رو به رویی شما پنجره های خوبی دارد.پنجره هایی خندان با گلدان های کوچک رنگی که هم به خانه خودشان هم به کوچه هم به خانه شما طراوت دادند.پنجره بعدی در آشپزخانه است.جان می دهد که جلویش کاکتوس های کوچک ردیف کنید.و اما یک بالکنکی که دربش از سالن کوچک خانه باز می شود.بالکن رو به حیاط خانه دیگریست.کولر رنگ شده نو شما هم در بالکن جا گرفته.
پنجره بعدی در اتاق مامان بابای شما هست.روبه روی تخت خواب.پنجره به بالکن راه دارد و کولر دقیقا جلوی پنجره است و به همین خاطر این پنجره زیاد جذاب نمی تونه باشه.
و اما می رسیم به پنجره اتاق کوچولوی آقا آرتین جانم.اتاقت کوچک هست اما خیلی دوست داشتنیه هنوز خالیست..اما پر است.متوجه منظورم می شوی ؟اتاقت می دونه که قراره تو دو ماه و کمی دیگر واردش بشی همراهش بشی دوستش بشی.پر از حس خوبه.پر از انتظاره شیرینه.باورت می شه لبخند رو و استقبال گرم اتاقت رو کاملا حس می کنم هر باری که واردش می شم.
پنجره اتاقت خیلی روشن است و به جا.فکر می کنم به وقت هایی که در تخت خوابت خوابیدی و چشم باز می کنی و از پنجره برگ های درخت های سبز رو می بینی.پرواز پرنده ها آسمون آبی..
کاش ما آدم بزرگ ها هم الان به جای درگیر شدن و ناراحت شدن و غم خوردن فقط دل ببندیم به همین آبی آسمان به همین صدای صبح به همین اتاقمان...دیگر نبینیم سیاهی ها رو...
آرتین جانم.جلوی خانه تان باغچه کوچکی است که خشکه خشکه.این چند روز هر بار حسابی بهش آب دادیم.باورت می شه علف های سبز و گیاه سبزی که از خاک بیرون زده چقدر امیدوارمون کرده.امیدوار.
کاش من هم می تونستم امیدوار باشم.
تو بیا تو بیا که خیلی می خواهمت خیلی.
*نوشته شده در بیست و سوم تیر
