نامه هایی به ماهکم.هفته بیست و چهارم
هفته بیست و چهارم
سلام رفیق من
اووووم...خوب این هفته همونطور که خودت می دونی یک طور دیگه حست کردم...دستم روی شکم برآمده خوشگل مامانت بود که تو یک ضربه آروم زدی...و من حس جدیدی رو تجربه کردم..دیدن برجستگی های بدن شما آقای کوچک محترم، روی شکم مامانت و حس کردن حرکت های تندت وقتی دستم روی شکم یاسمن هست...بی نهایت جذابه..این هفته چند بار یاسمن صدایم کرده و دست هامون و گذاشتیم رو شکمش و حرکت ها و ضربه های دلبرطور شما رو حس کردیم و ذوق کردیم و خندیدیم و بغض کردیم و اشک ریختیم...
مامانت می گه شب ها در شکمش چه رفت و آمدی داری...قربونت شم مثل مامان و بابات فعالی پس.
وقتی یاسمن شیریی می خوره قندش که می ره بالا تو هم فعالیتت زیاد میشه،یک بار یک عالمه زولبیا بامیه خورد،انگار با تو،بازیش گرفته بود و هی می خندیدید...
و چه لذتی بالاتر از به نظاره نشستن و دیدن خواهرم که در حال کامل شدن و مادر شدنه.
بغلش که می کنم و با دست هام شکمش رو می گیرم...آرامش ملایمی تمام وجودم و می گیره.و هر روز شاکر خدا هستیم به خاطر حضورت.خداوند حافظ و مراقب تو و مادرت باشه.
بله رفیق خودمی.با دل پاکت برای ما خیلی دعا کن.
مراقب خودت باش.خداحافظ.
*نوشته شده در بیست و شش خرداد.
